Het Failliet verklaarde Begrip
Ik stelde aan een aardrijkskundige eens de vraag: Heeft de aarde werkelijk twee polen? Hij nam zijn bril af en antwoordde: „U irriteert me". Ik bood mijn excuus aan, doch vroeg hem de vraag niet te ontwijken. „Hoe kunt u zo zot zijn zulk een vraag te stellen” sprak hij „de expedities hebben het bestaan van twee polen onomstotelijk bewezen. Zelfs al waren er nimmer mensen tot die oorden doorgedrongen, staat het bestaan van beide polen zo vast als een paal boven water!”
Wat ik in een visionaire-flits toen zag, heb ik hem maar niet verteld, Ik zag namelijk een torpedo op een paal af komen, er volgde een explosie, en.....weg paal. Toen vroeg ik: Zou het ook kunnen zijn dat u zich toch nog vergist? "Neen, vergissing is uitgesloten! Wie zal het betamen de onomstotelijke wetenschappelijke ontdekkingen ooit ongedaan te maken....., er is niet één steekhoudend argument waardoor ik het zou betwijfelen". De deskundige gaf blijk dat hij haast had en zijn kostbare tijd wel beter kon gebruiken dan met „nutteloos” gepraat. Met een beleefde buiging ging ik heen.
Ik zocht de eenzaamheid op, in mijn home in de duinen. Het zijn alleen maar boeken die mij hier tegenspreken, ze spreken echter zwijgend en geven me alle vrijheid mijn hart te luchten zoveel ik maar verkies. Ik hield mijn ontdekkingen maar liever in reserve. Waarom zou ik als autodidact mijn motiveringen aan mijn meerdere opgedrongen hebben? Dit ligt niet in mijn aard, doch ik was er van overtuigd dat er eens een tijd zou komen dat ik niet meer mag zwijgen en met Vondel uitroep: „Ik word te stijf geparst en 't werkt als nieuwe wijn, die tot de spon uitbarst!”
Weet u wat we nu gaan doen? We zullen, buiten weten van de opponent, even een bezoek aan het centrum van de platte aarde brengen, het gebied dat men „de noordpool” noemt, eigenlijk immers slechts een drijvend ijsveld waar duikboten onderdoor varen, in tegenstelling met de machtige-massieve-barrières om de hele platte aarde heen, waaronder een doorvaart radicaal uitgesloten is. Thans zitten we in dit witte centrum op een opgewaaide hoop sneeuw in het rond te kijken. De ter zake kundige zou zeggen: „We zitten op het aspunt van de aarde. Ook hier is de horizon rond, een bewijs dat de aarde een bol is”. U kent nu mijn visie, ook gebaseerd op wetenschappelijke logica, gedekt door de algemeen geldende verklaring van het zien, luidende: Het wolken- en hemelbeeld toont zich niet gelijkvormig met de aarde, maar gelijkvormig met die bolle oogspiegel of die lens waarin het hemelbeeld zich projecteert. De gelijkvormigheid geldt eender voor de optische gezichtscirkel, de optische einder van het schaalbeeld van het aardplateau. Dit zal ik straks experimenteel aantonen.
We zien hier het winterlandschap als ware het een enorme witte schaal. Het schijnt of het blauw azuur des hemels ook hier een stolp is en ginds achter de gezichtseinder onder de aarde door gaat als was het een hemelrond. En rondom het hoge niveau van de gezichtseinder ligt - op een lager niveau - naar het waterpas al even plat als ons drijvend ijsveld, de zee. Enerzijds de Atlantische, en anderzijds de Stille Oceaan, beide uitgestrekt over het hele aardplateau.
Ten zuiden liggen, links en rechts vóór ons in het plat de vaste-landen. Hoewel deze werelddelen bergen en dalen bezitten, blijven we het de platte aarde noemen. De einden der bewoonde platte aarde duiden we aan met Kaapstad, Colombo, Wladiwostok, San-Francisco en Punta Arenas. Er omheen liggen, almaar naar het plat, de eilanden Madagaskar, de Indonesische Archipel, Australië, Nieuw-Zeeland, Hawaii, enzovoorts, tot in verre verten zich verheffend uit de zich in het waterpas uitstrekkende watermassa, totdat het uiteindelijk stolt tot een drijfijs-zone, waarna tenslotte de grandioze barrières volgen, die het hele aardplateau omringen in een enorme nonchalant kronkelende ommegang. Het daglicht is hier in het centrum minder helder dan ginds in Europa, tengevolge van de lage zonnestand in ons optisch naar het aardplateau gebogen hemelvlak. Kijk eens naar boven....interessant hè, daar staat vlak boven ons de poolster, met het blote oog zichtbaar. We noemen het voortaan de centrale Ster. Hij staat daar constant, maar als we hier gedurende vierentwintig uur zouden blijven, dan konden we controleren dat hij een kringetje beschrijft. Uit het kringetje meende men ook een bewijs te zien dat de aarde draait, niet vermoedende dat de aarde alleen maar waggelend beweegt, gelijk een boei in de golving van het water, tengevolge waarvan de ster zich slechts in ons met de waggeling meebewegend oog optisch als een kringetje projecteert. Zo nu gaf ik u eerst maar even een vluchtige oriëntering opdat u zich alvast enigermate kunt concentreren zoals ik me voorstel dat het is.
De praktijk spreekt
Het was daar in het centrum van de platte aarde wel een beetje koud. Ja, het is hier in ons huisje in de duinen toch behaaglijker. Ik vervolg:
Feiten welke de stelling platte aarde motiveren, liggen bij dozijnen voor het grijpen, zodat we er dan ook vrijmoedig gebruik van zullen maken. U zult me wel ten goede willen houden, dat ik het advies opvolg van Professor Dr. Ir. F. J. Faber, dat luidt: "Ik wijs er op dat als men iets wil bewijzen, er meer aandacht wordt besteed aan hetgeen er vóór, en minder dan er tegen pleit". We vragen ons nu af: Waarom is er eigenlijk onder de equator zo weinig vasteland gecreëerd en waarom woont het merendeel der mensen boven deze zone? Ten aanzien van een bolronde aarde is deze vraag dubieus. Met de platte aarde onder de loupe wordt het logischer. We behoeven de platte situatie maar even aandachtig te overzien om ons te realiseren hoe onpraktisch het zou zijn geweest als er nabij de barrière-zone vaste-landen gelegen hadden. De enorme verkeersafstanden waren daar voor eventuele bewoners, gehandicapt nog door woedende orkanen, gepaard gaande met sneeuwstormen, een voortdurende plaag geweest. Nu is de huidige situatie van de groepering der vaste-landen en eilanden om het noordpool centrum natuurlijk nog geen doorslaggevend bewijs dat de aarde plat is, maar geeft het niet te denken? Want waarom is het nu juist zo en niet omgekeerd? Op een bol hadden de bewoonbare continenten evenzeer om de zuidpool kunnen liggen in plaats van om de noordpool.
Indien men nu de gemiddelde reisduur van de scheepvaartroutes binnen en buiten de equator met elkander confronteert, dan komen de verhoudingen met die van de globe zeer in diskrediet. Ze leveren een kernachtige bijdrage tot de realiteit van de platte wereldschijf. Let maar eens op:
De grote scheepvaart- en luchtvaartroutes
Overeenkomstig de ligging der continenten om het centrum, spreekt het vanzelf dat er veel meer scheepvaart- en luchtvaartlijnen op het noordelijk halfrond zijn dan op het zuidelijk halfrond. Het grootste aantal routes bevindt zich dus binnen de evenaar, op mijn schematiek een ring op het plat.
Nu klopt er op dat zogenaamde zuidelijk halfrond iets niet; er klopt veel niet. De afstanden zijn hier verre van overeenstemmend met de globe, veeleer met het plat. En hiervan zijn in de eerste plaats de oceaanstomers, die daar varen, de nuchtere getuigen. We controleren eenvoudig de parallel met de evenaar lopende routes, namelijk de noordelijke met de zuidelijke lijnen op gelijke breedten. Ter confrontatie nemen we de globe in arrest.
Als basis nemen we bijvoorbeeld de Constitution en de Independance, varend op het noordelijk traject, in vergelijking met het op het zuidelijk traject varende m.s. Boissevain en m.s. Ruys, die vrijwel met gelijke snelheid varen.
Let op: een oversteek van New-York naar Lissabon duurt zes dagen. Nu verhinderen hier de continenten op deze breedten een rondvaart New-York - New-York. We kunnen het schip echter wel theoretisch dit rondje laten maken, non-stop. We nemen met de passer de afstand New-York - Lissabon en meten deze etappe door via Tokio en San-Francisco. De reisduur van het bewuste rondje zou dan 28 dagen zijn. Dit dus binnen de evenaar. Nu moet, volgens de globe, op dezelfde breedte op het zuidelijk halfrond een rondvaart ook 28 dagen duren. Daarvoor nemen we Kaapstad - Kaapstad, via Melbourne, Wellington, Kaap Hoorn. Meet het maar even na, hoewel u op de globe de overeenkomst bij de eerste oogopslag wel ziet. Indien nu deze overeenkomst in de praktijk juist is, heb ik het pleit verloren en was mijn jarenlange studie tijdverspilling. Dit zou me echter niet gebeuren - het was aanvankelijk mijn eerste stunt om me terdege te vergewissen. Want volgens mijn platte project zou de zuidelijke rondvaart tweemaal zoveel tijd vragen dan de noordelijke. Welnu: Dit is inderdaad ook het geval! Volgens inlichtingen welke ik van bekende scheepvaartmaatschappijen heb ontvangen werd mijn vermoeden bevestigd. De rondvaart - zij het in vier etappes in een non-stop koppeling - duurt hier niet 28, maar 22 + 4 + 16 + 14 = 56 dagen, praktisch dus het dubbele met het theoretische rondje anderzijds van de evenaar. Dit heeft, na velerlei publicaties, naar aanleiding waarvan ik vele honderden interessante brieven ontving uit vele landen, niemand, ook geen zeevaartkundige, me tegen gesproken. Het werd een uitgemaakte zaak: het platte schema wint het van de globe, een reden waarom de globe in de praktijk dan ook al lang heeft afgedaan. In de scheepvaart-, radio- en luchtvaartkringen oriënteren de deskundigen zich immers op platte wereld- en zeekaarten. De globe mag er, met lede ogen, in alle zwijgzaamheid naar kijken......
Dat nu het "zuidelijk halfrond” meer heeft te onthullen laat zich denken. De vraag rijst: waarom vliegt men, gelijk als binnen de evenaar het geval is, ook niet buiten de evenaar de kortste trajecten over zee? Het antwoord is wel heel simpel: De globe wil het namelijk doen voorkomen dat een rondvlucht boven het zuidelijk halfrond op hetzelfde neerkomt als - op gelijke breedte - een rondvlucht boven het noordelijk halfrond. Al weer een vlieger die niet op ging!
Want er werd daar op dat zuidelijk halfrond tot dusver nimmer een rondvlucht volbracht, hoe belangwekkend dit ook zou zijn. We kunnen echter al bij voorbaat vaststellen en voorspellen, dat een rondvlucht New-York - New-York in verhouding tot een rondvlucht, met gelijke snelheid, Kaapstad - Kaapstad straks 1-2 zal zijn. Twee rondjes dus binnen - tegen één buiten de evenaar.
Op de platte aarde is het dan ook logisch waarom de sprong over de Noord-Atlantische Oceaan al jaren aan de orde van de dag is. Het traject Kaapstad - Melbourne over de Indische Oceaan, Wellington - Montevideo over de Stille Oceaan, en Rio de Janeiro- Kaapstad over de Zuid-Atlantische Oceaan, vise versa, nog niet aan de orde van de week, van de maand, of van het jaar. Het komt me voor, dat deze trajecten zelfs nog niet éénmaal rechtstreeks over zee gevlogen zijn.
Nu het verwonderlijke: Stel u voor; wanneer men per vliegtuig van Kaapstad naar de overkant van de Zuid-Atlantische Oceaan wil naar Montevideo - Zuid-Amerika, vliegt men - naar gegevens van de K.L.M. - eerst naar het noorden over Johannesburg,Leopoldville, Dakar, het smalle oceaandeel over naar Natal, en zo zuidwaarts naar Montevideo.
In plaats van over Zuid-Afrika, de kortste route over de Indische Oceaan naar Australië, moet men nota bene vliegen over Johannesburg, Khartoum, Caïro, Karachi, Calcutta, Singapore, Darwin, Sydney naar Melbourne in Australië.
Volgens de globe zou een vlucht van het zuidelijkste deel van Zuid-Amerika over de Stille Oceaan naar Nieuw-Zeeland nauwelijks groter zijn dan een vlucht van Amsterdam naar New-York. Volgens de globe! .... Maar nu komt de clou: voor de genoemde vlucht moet men niet minder dan over Rio de Janeiro, Natal, oversteek smalle deel-Atlantische Oceaan naar Dakar, Rome, Cairo, Karachi, Calcutta, Singapore, Darwin, Sydney naar Nieuw-Zeeland. Dat het meervoud van dergelijke afstanden voor luchtvaartmaatschappijen commercieel veel rendabeler is dan de eigenlijke kortere afstanden rechtstreeks over de Oceanen, spreekt vanzelf. Het zou echter struisvogelpolitiek zijn als men ging beweren dat, om te beginnen, een wekelijkse oversteek per vliegtuig vise versa rechtstreeks over de wijde wateren niet rendabel zou zijn. Aan een te korte actieradius van de luchtreuzen kan het niet meer liggen. Althans: volgens de globe: Maar verraadt het hele vliegschema, als genoemd, niet zonneklaar dat het ten aanzien van de globe onpraktisch, en ten aanzien van het platte schema nu juist tactisch en praktisch is!?
De radio
Kunnen nu de radio-richtingzoekers ons omtrent de vorm der aarde geen zekerheid verschaffen? In zeevaartkundige kringen constateerde men: "Het schijnt tot dusver dat deze wijze van werken minder goede uitkomsten geeft". Allicht, als men de aardbol als basis neemt. Wanneer men nu eens uitging van de platte aarde, zouden dan de uitkomsten niet goed zijn? Kan op een bolronde aarde een wereldomspannende radio, de telecommunicatie incluis, wel mogelijk zijn? Indien er tussen een zender en ontvanger een kolos van een aardbol tussenbeide was, zouden de radioverbindingen alleen mogelijk zijn als de golven dwars door de bol heen gingen.
Het zou dan geen zin hebben de zenders hoog boven het aardoppervlak te stellen, wanneer bijvoorbeeld alleen al in het kleine Nederland van het ene eind tot het andere de kromming van de bodem honderden meters is. Het hoogteverschil met Parijs zou dan een duizend meter zijn. Toen Marconi voor het eerst Amerika met Europa in radio-contact bracht, was dit voor electro-technici een onbegrijpelijke gebeurtenis. Dit heeft de wereldpers toen wel laten blijken.
Want het was een reeds lang bewezen feit dat de radiogolven zich volgens rechte lijnen richten en de deskundigen achtten het uitgesloten dat de golf door de aardbol ging, noch boogvormig er omheen. Toch hielden zij blijkbaar zonder enige bedenking de bol vast. Hersengymnastiek was het gevolg, waaruit tenslotte een reddende engel - of bengel? - uitkomst bracht. Er werd verondersteld: "Misschien is er hoog in de dampkring wel een luchtlaag die de radiogolven terugkaatst naar de aarde”. Vermoedelijk dus een compact-ijl-luchtplafond, op een hoogte van 200 kilometer, dat "de headviside laag” werd genoemd. Tegen deze laag nu zouden tussen Amerika en Europa de radiogolven enkele malen vise-versa-aarde ketsen om uiteindelijk te worden opgevangen.
Over de mogelijkheid dat de radiogolven in de ijle lucht verloren kunnen raken, of geabsorbeerd zouden kunnen worden in het woelige water van de oceaan, heb ik niemand horen reppen. Als radiogolven tegen een luchtlaag terugkaatsen, dan zouden deze zeker terugkaatsen tegen de schuine kanten van golven op de oceanen en tegen de schuine daken van gebouwen. Hoe is het mogelijk dat radiogolven niet worden teruggekaatst tegen, door waterdeeltjes oververzadigde veel meer compacte, wolkenvelden, zelfs niet tegen muren van gebouwen! De radiogolven gaan, ongestoord, door de muur massa van hele steden maar kaatsen terug in een ijle luchtlaag? Men deed alsof de radiogolf een kaatsballetje was, dat men met een luchtpistool tegen een plafond schiet en dat, een eind verder tegen de grond stuitend, opnieuw naar het plafond vliegende, na een serie heen en weer kaatsen, precies terecht komt waar men wil. Laten verre ontvangers het "oogluikend" toe, dat de radiogolf eerst ommetjes maakt? Men hield zich voor zulke vraagstukken kennelijk immuun. Ook scheen men er niet bij door te denken waarom de lichtgolven van de zon, maan en sterren wel door de h.-laag gaan. De hypothese van het heen en weer kaatsen lijkt me onhoudbaar. Ook op de platte aarde? Dan behoeft de radiogolf in elk geval maar éénmaal te worden teruggekaatst naar de aarde, hoe groot de afstand ook is tussen zenders en ontvangers, in plaats van tientallen malen.
We kunnen echter gerust zijn: de Spoetniks waren immers de eerste boodschappers die bewezen hebben dat hun radioseinen zich niets van afketsende luchtlagen hebben aangetrokken, gelijk naderhand ook herhaaldelijk gebleken is.
Het verbaast me echter zeer, dat radiodeskundigen niet eenparig openlijk erkennen dat de aarde plat is. Maar er zijn er onder hen die er voor uitkomen, en niet de eersten de besten ook. Alle eer aan vier radiotechnici onzer Nederlandse Koninklijke Landmacht, die - reeds in 1954 - spontaan blijk gaven dat zij het principe "platte aarde" zoals dat door mij werd gelanceerd, "volledig aannamen". Zij waren de eersten die, op grond van hun ervaringen zo ridderlijk waren hun terzake kundige bevinding resoluut te bevestigen.
Radar
De reikwijdte van radar werd al aanmerkelijk groter dan een bolronde aarde toe laat. Het spiedend oog van Delft bijvoorbeeld "kijkt" door mist en regen heen. Het stelt zijn technici instaat de omgeving ettelijke tientallen kilometers af te tasten. Het feit doet zich dan ook voor, dat de micro-golf-horizon veel verder komt te liggen dan de optische horizon, welke laatste vooreerst al zeer veel verder strekt dan een concrete aardbol horizon. En toch.... ook nu weer is er een hypothese bedacht. Het heet namelijk - overeenkomstig met het ver zien door straalbreking ook "toevallig" in het voordeel van een ronde aarde - dat hij een temperatuur – inversie de radarmicrogolven van de rechtlijnige weg worden afgebogen. Onder voorbehoud aannemende, dat dit bij een sterk temperatuurverloop kan voorkomen, is dit niet altijd het geval. Gelukkig maar, want het waarnemen en afstand bepalen met radar zou telkens onverhoeds dusdanige puzzles te verwerken geven, dat men er onmogelijk à la minute staat op zou kunnen maken. En dat is toch wel noodzakelijk.
In Nederland is de radarinstallatie op het vliegveld van de K.L.M. de Favoriet. Of dit nu juist is, of niet, doet trouwens niet ter zake. In een donkere kamer op de tweede verdieping van de verkeerstoren is op een tweetal radarschermen ieder vliegtuig te zien, dat zich bevindt binnen een straal van 370 kilometer van Schiphol en beneden een hoogte van 15.000 meter. Het zicht van Schiphol reikt tot boven Londen, tot nabij Parijs, tot boven Frankfort en Hamburg. De Amerikanen beschikken in Oost-Canada tot en met Alaska over enorme radarketens. Deze ketens "kijken" tot ver over het noordpoolgebied. Er werd zelfs gezinspeeld op waarnemingen over afstanden van 5.000 kilometer. En ook dit op een bol, die op zulk een enorme afstand een bodembuiging van 2.000 kilometer heeft? Dit alles wekt grondige twijfel aan een bolvorm van de aarde. Met het richten van radar op de maan werd bewezen dat er geen obstakel in hogere luchtlagen was waartegen een terugkaatsing plaatsvond, Kaatst de radar, tegen haar normen, naar believen in het ene geval wel tegen een hoge luchtlaag terug en in het andere geval, wanneer het om treffen van de maan gaat, niet? Het een klopt niet met het ander. Excuseer me: ik ben geen deskundige op dit gebied.
Als men geleerden resoluut de vraag stelt: Is de aarde werkelijk een bol, dan zijn de meesten wel zo voorzichtig te antwoorden: "Dat hebben we aangenomen". Professor Mr. Dr. van den Bergh schreef in zijn boek: "Er zijn er zelfs, ook onder de lezers, die, nu ja, wel geneigd zijn de bolrondheid van de aarde te aanvaarden, bijvoorbeeld omdat zoveel knappe fatsoenlijke mensen dat verzekeren, maar die anders toch, diep in zichzelf, een innerlijke weerstand tegen de juistheid van die gedachte hebben te overwinnen". Zeer juist! Maar waar haalde hij het recht vandaan om in "Het Vrije Volk" iemand wiens weerstand tegen de bolvorm zo onweerstaanbaar werd dat het denkbeeld platte aarde de boventoon ging voeren, een "dwaas" te noemen? Doorgaans wordt er met innerlijke weerstanden maar al te weinig rekening gehouden.
Staart deze prof. naar de grond als hij denkt aan familie die naar Nieuw-Zeeland emigreerde? Stel u toch eens voor, dat men een moeder ontmoette, die almaar naar de grond sturend zei: "Daaronder is mijn kind"; men zou aan haar verstand gaan twijfelen. En toch zou, volgens het schoolonderwijs, de goede ziel gelijk hebben; haar kind bevindt zich diep onder de grond met de voetzolen gekeerd naar die van haar moeder. Ik heb aan vele mensen prompt de vraag gesteld: weet u zeker dat de aarde een bol is?.... En niet één zei ogenblikkelijk: "]a!" Na enige aarzeling kwam dan het antwoord: "dit hebben ze ons geleerd". Het blijkt dan dat het geen weten, maar geloven is.
De televisie
Ook de televisie breidt haar vleugels steeds verder uit in het nadeel van de ronde, en in het voordeel van de platte aarde. Enkele jaren geleden, toen de reikwijdte nog maar beperkt was, waarvan de oorzaak aan de bolrondheid van de aarde werd toegeschreven, ontving ik onverwacht bezoek van een t.v. technicus. Voordien was hij een aanhanger van de bol-theorie, maar nu....Nu kwam hij een zeer belangrijk nieuwtje vertellen en wel dit: "Zojuist ontving ik op het scherm testbeelden uit Italië! Dit is ten enen male uitgesloten op een aardbol, het is alleen mogelijk op een platte aarde!"
Sindsdien volgde successievelijk de ene verrassing na de andere. Deskundigen achtten het onmogelijk, maar het onmogelijke was waar! In Hilversum verscheen - het bol-obstakel ten spijt - Kroestsjow op het scherm. In de Sovjet Unie ontving men t.v.-beelden uit Polen, Duitsland, Italië en Nederland. Israëlische technici hebben zich kunnen verbazen over het feit dat in Naharia, een plaats aan de Middellandse zeekust, televisie-uitzendingen uit Rusland, Roemenië, Hongarije en Duitsland zijn ontvangen. De 48-jarige Franse Ingenieur Henry de France, heeft een nieuw systeem voor kleurentelevisie ontworpen. Zijn toestel wordt met succes, over een afstand van 1.200 kilometer tussen zender en ontvanger, beproefd. In 1960 ontving de Belg Jacques Herreman 23 stations, ondermeer Frankrijk, Nederland, Engeland, West-Duitsland, Oost-Duitsland, Denemarken, Zweden (vier verschillende stations) Spanje, de Sovjet-Unie en zelfs Japan. In 1961 brachten de Nederlandse Boereman's te Eindhoven het op 75. Ook in het begin van 1960 vermeldde de Pers: "De amateur-t.v.-pioniers J. H. Adema uit Wassenaar en Th. C. L. Dobbe te Amsterdam, zijn er in geslaagd - alle negatieve deskundige vooroordelen ten spijt - de veelvuldige ontvangst te verzekeren van t.v.-programma's uit heel Engeland, Frankrijk, België, Duitsland, Spanje, Portugal, de Scandinavische landen en uitzendingen uit Moskou en Polen, Boedapest en Boekarest, en zo meer".
Nu vroeg ik aan een t.v.-technicus: Hoe is dit nu op een aardbol mogelijk? "Spiegelbeelden" zei hij, en zonder ook maar enige nadere verklaring te geven, maakte hij er zich, alsof het een vanzelfsprekendheid gold, kort en bondig af. Het begint er op te lijken dat ook in dit opzicht de doorbraak van Aquario van de kant van de amateurs moet komen.
Toen ik de zojuist genoemde reeks krasse t.v.-feiten citeerde bij een lezing, interrumpeerde een kritische student: "Maar de van zeer grote afstand ontvangen beelden zijn dikwijls vaag!" Daar heeft u gelijk in - repliceerde ik - doch men ontvangt ze dan toch maar en niet op de kop of hellend, nee, rechtstandig!
"Onmogelijk", zeiden smalend-lachend de technici die het toch echt wel kunnen weten, tegen de huisschilder Aret (te Hilversum) als hij beweerde dat hij "vanavond" de Duitse UF maar eens aanzette"; "het is helder weer en er komt een operette", voegde hij er laconiek aan toe. "Hoe kan dat, welk soort antenne heb je dan?” "Gewoon, een UF-antenne en twee Langenberg antennes", is het antwoord. "En natuurlijk ook een gewone Lopik-antenne", "onbegrijpelijk" vindt men, Maar het kan. Ik heb een aardig drie-systemen-toestel, gewoon in de winkel gekocht. Het enige, wat ik er zelf aan gedaan heb, is de montage van een tweede kanalen kiezer. Het is toch zo eenvoudig. Het ruim zeven meter hoge gevaarte kan ik richten en vrijwel het gehele jaar door kan ik hiermee naar buitenlandse programma's kijken. Rusland, Hongarije, Italië, en onder ideale omstandigheden ook Spanje, en natuurlijk Hamburg, de UF Düsseldorf, Aken, Frans en Vlaams België, en Lopik experimenteel. De gehele buurt, die natuurlijk al eens is komen kijken, heeft gezien dat het geen opschepperij is". Dit stond in "De Gooi en Eemlander” van 13 november 1962. - En volgens Tele-Vizier is "George Palmer, Melbourne, houder van het wereldrecord DX. Hij ontving Londen over een afstand van 18.365 kilometer".
Pleidooi voor de platte Aarde